Τελικά τα μεγάλα πράγματα στη ζωή πρεπει να τα ζήσεις για να δεις πως είναι. Οσα και να διαβάσεις, όσα και να ακούσεις, όσα και να δεις, τίποτα δεν είναι αρκετό, τίποτα δεν σε προετοιμάζει για αυτό που θα νιώσεις όταν βρεθείς εσύ στην ίδια θέση. Η αφορμή για αυτές τις σκέψεις μου είναι σημαντική και ασήμαντη συνάμα και έτσι, ενώ έχει την μέγιστη σημασία μόνη της, σε αυτό το περιεχόμενο δεν είναι άξια αναφοράς.
Στο ερώτημα του τίτλου λοιπόν, πολλές φορές όλοι μας θα θέλαμε να είμασταν αλλιως (ή κάποιος άλλος, αλλα αυτό αξίζει δική του ανάλυση πέρα απο αυτό το κείμενο), θα θέλαμε πολλές φορές λοιπόν να είμασταν κάποιος για τον οποίο θα υπερηφανευόμασταν, χωρίς τίποτα μεμπτο, χωρίς ψεγάδια και ουλές κακών επιλογών, χωρίς τα λάθη του παρελθόντος μας.
Φυσικά, το να φανταζόμαστε ένα αλλιώτικο παρελθόν είναι άσκηση ματαιότητας, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι δεν έχει τις χρήσεις της, ειδικά όταν συνοδευεται απο αυτοκριτική.
Να είμασταν κάποιος άλλος λοιπόν... Ευσεβεις πόθοι θα έλεγε κάποιος κακόβουλος συνομιλητής, αλλα δεν είναι πάντα έτσι. Πολλές φορές φτάνουμε σε σημεία κρίσιμα στην ζωή μας, σε σημεία που εχουμε την πολυτέλεια να διαλέξουμε, να αποφασίσουμε αν θέλετε την πορεία μας απο εδώ και πέρα. Φυσικά δεν μιλάω για συναισθηματικά φορτισμένες στιγμες γεμάτες αφορισμούς και ξόρκια του τύπου <<Ποτέ ξανά... >> Μιλάω για εκείνες τις στιγμές που έρχονται σιωπηλά, τις στιγμές που ένα απλό γεγονός ξυπνάει μια σιωπηλή πλυμήρα σκέψεων μέσα σε ένα ψύχραιμο μυαλό. Ειναι σκέψεις που φαντάζουν σαν χείμαρος λάβας που κινείται αργά και ήρεμα, αλλα αποφασιστικά καταστρέφει τα πάντα στο διάβα του. Είναι σκέψεις που διαμορφώνουν και αμετάκλητα αλλάζουν τον κάτοχο τους σε κάτι καινούριο.
Η αναζήτηση όλων αυτών ήρθε φυσικά επειδή είχα και εγώ σήμερα μια τέτοια αναπάντεχη εμπειρία. Αλλα μετά απο το βίωμα όλων των παραπάνω, έφτασα στο λογικό ερώτημα: Ειναι και αυτές οι εμπειρίες, αυτοί οι σιωπηλοί χείμαροι, κοματι της εξέλιξης του κάθενος απο εμάς που θα χαθεί και αυτό με το πέρασμα του χρόνου μέσα στο υφαντό των εμπειριών που μας έκαναν αναπόφευκτα αυτό που είμαστε; ή μήπως είναι κομβικές στιγμές, στιγμές που το φάντασμα βγαίνει απο την μηχανή και παίρνει τα ηνία βγάζοντας μας απο την βόλεψη του ντετερμινισμού και αναγκάζοντας μας να διαλέξουμε το αυριανό μας εαυτό;
Αν δεν είναι έτσι, αν δηλαδη αυτές οι σκέψεις, όσο δυνατές και αν είναι, δεν είναι παρα μία λογική αντίδραση στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος μας. Αν όπως και τόσα άλλα, είναι και αυτά μία έκφραση της φύσης μας που πάντα περιμένει να ξεπροβάλει στην σκέψη μας. Αν λοιπόν και κατα συνέπεια οι όποιες αποφάσεις φαίνεται να παίρνουμε είτε εκείνη την στιγμή, είτε στο μέλλον με την ίδια αφορμή δεν είναι παρα κομάτι της φυσική εξέλιξης μας, κομάτι του συνόλου των εμπειριων μας που μας διαμορφώνει απο την γέννηση μας μέχρι τον τέλος. Τότε δεν υπάρχει τίποτα που να αξίζει να αναφέρουμε, όλο αυτό δεν ειναι παρα μια απο τα ίδια, δεν είναι παρα μία πιο έντονη εκδοχή της συνήθους διαδικασίας της πνευματικής μας εξέλιξης!
Αν όμως είναι αυτές οι στιγμές, αυτές οι σκέψεις, διαφορετικές απο τις άλλες, αν είναι σκέψεις που μας βγάζουν απο το καβούκι της παθητικότητας μας, αν είναι στιγμές που το φαντασμα πρεπει να βγει απο την μηχανή και να αποφασίσει για το μέλλον, όχι αποφάσεις για το τι θα κάνει, αλλα αποφάσεις για το τι θα είναι... τότε μάλλον φοβάμαι οτι αυτές οι στιγμές είναι οι πιο σημαντικές που θα έχουμε στην πορεία μας, θα είναι οι πιο κομβικές, όχι μόνο για το τι θα είμαστε μετά απο αυτες, αλλα και γιατί θα είναι και οι μόνες για τις οποίες θα έχουμε άμεσα την ευθύνη, με ότι αυτο συνεπάγεται για την τόσο αναγκαία αυτικριτική του μέλλοντος.
Στο ερώτημα του τίτλου λοιπόν, πολλές φορές όλοι μας θα θέλαμε να είμασταν αλλιως (ή κάποιος άλλος, αλλα αυτό αξίζει δική του ανάλυση πέρα απο αυτό το κείμενο), θα θέλαμε πολλές φορές λοιπόν να είμασταν κάποιος για τον οποίο θα υπερηφανευόμασταν, χωρίς τίποτα μεμπτο, χωρίς ψεγάδια και ουλές κακών επιλογών, χωρίς τα λάθη του παρελθόντος μας.
Φυσικά, το να φανταζόμαστε ένα αλλιώτικο παρελθόν είναι άσκηση ματαιότητας, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι δεν έχει τις χρήσεις της, ειδικά όταν συνοδευεται απο αυτοκριτική.
Να είμασταν κάποιος άλλος λοιπόν... Ευσεβεις πόθοι θα έλεγε κάποιος κακόβουλος συνομιλητής, αλλα δεν είναι πάντα έτσι. Πολλές φορές φτάνουμε σε σημεία κρίσιμα στην ζωή μας, σε σημεία που εχουμε την πολυτέλεια να διαλέξουμε, να αποφασίσουμε αν θέλετε την πορεία μας απο εδώ και πέρα. Φυσικά δεν μιλάω για συναισθηματικά φορτισμένες στιγμες γεμάτες αφορισμούς και ξόρκια του τύπου <<Ποτέ ξανά... >> Μιλάω για εκείνες τις στιγμές που έρχονται σιωπηλά, τις στιγμές που ένα απλό γεγονός ξυπνάει μια σιωπηλή πλυμήρα σκέψεων μέσα σε ένα ψύχραιμο μυαλό. Ειναι σκέψεις που φαντάζουν σαν χείμαρος λάβας που κινείται αργά και ήρεμα, αλλα αποφασιστικά καταστρέφει τα πάντα στο διάβα του. Είναι σκέψεις που διαμορφώνουν και αμετάκλητα αλλάζουν τον κάτοχο τους σε κάτι καινούριο.
Η αναζήτηση όλων αυτών ήρθε φυσικά επειδή είχα και εγώ σήμερα μια τέτοια αναπάντεχη εμπειρία. Αλλα μετά απο το βίωμα όλων των παραπάνω, έφτασα στο λογικό ερώτημα: Ειναι και αυτές οι εμπειρίες, αυτοί οι σιωπηλοί χείμαροι, κοματι της εξέλιξης του κάθενος απο εμάς που θα χαθεί και αυτό με το πέρασμα του χρόνου μέσα στο υφαντό των εμπειριών που μας έκαναν αναπόφευκτα αυτό που είμαστε; ή μήπως είναι κομβικές στιγμές, στιγμές που το φάντασμα βγαίνει απο την μηχανή και παίρνει τα ηνία βγάζοντας μας απο την βόλεψη του ντετερμινισμού και αναγκάζοντας μας να διαλέξουμε το αυριανό μας εαυτό;
Αν δεν είναι έτσι, αν δηλαδη αυτές οι σκέψεις, όσο δυνατές και αν είναι, δεν είναι παρα μία λογική αντίδραση στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος μας. Αν όπως και τόσα άλλα, είναι και αυτά μία έκφραση της φύσης μας που πάντα περιμένει να ξεπροβάλει στην σκέψη μας. Αν λοιπόν και κατα συνέπεια οι όποιες αποφάσεις φαίνεται να παίρνουμε είτε εκείνη την στιγμή, είτε στο μέλλον με την ίδια αφορμή δεν είναι παρα κομάτι της φυσική εξέλιξης μας, κομάτι του συνόλου των εμπειριων μας που μας διαμορφώνει απο την γέννηση μας μέχρι τον τέλος. Τότε δεν υπάρχει τίποτα που να αξίζει να αναφέρουμε, όλο αυτό δεν ειναι παρα μια απο τα ίδια, δεν είναι παρα μία πιο έντονη εκδοχή της συνήθους διαδικασίας της πνευματικής μας εξέλιξης!
Αν όμως είναι αυτές οι στιγμές, αυτές οι σκέψεις, διαφορετικές απο τις άλλες, αν είναι σκέψεις που μας βγάζουν απο το καβούκι της παθητικότητας μας, αν είναι στιγμές που το φαντασμα πρεπει να βγει απο την μηχανή και να αποφασίσει για το μέλλον, όχι αποφάσεις για το τι θα κάνει, αλλα αποφάσεις για το τι θα είναι... τότε μάλλον φοβάμαι οτι αυτές οι στιγμές είναι οι πιο σημαντικές που θα έχουμε στην πορεία μας, θα είναι οι πιο κομβικές, όχι μόνο για το τι θα είμαστε μετά απο αυτες, αλλα και γιατί θα είναι και οι μόνες για τις οποίες θα έχουμε άμεσα την ευθύνη, με ότι αυτο συνεπάγεται για την τόσο αναγκαία αυτικριτική του μέλλοντος.
