Να εισαι αυτός που θες ή αυτός που θα ήθελες;

Τελικά τα μεγάλα πράγματα στη ζωή πρεπει να τα ζήσεις για να δεις πως είναι. Οσα και να διαβάσεις, όσα και να ακούσεις, όσα και να δεις, τίποτα δεν είναι αρκετό, τίποτα δεν σε προετοιμάζει για αυτό που θα νιώσεις όταν βρεθείς εσύ στην ίδια θέση. Η αφορμή για αυτές τις σκέψεις μου είναι σημαντική και ασήμαντη συνάμα και έτσι, ενώ έχει την μέγιστη σημασία μόνη της, σε αυτό το περιεχόμενο δεν είναι άξια αναφοράς.

Στο ερώτημα του τίτλου λοιπόν, πολλές φορές όλοι μας θα θέλαμε να είμασταν αλλιως (ή κάποιος άλλος, αλλα αυτό αξίζει δική του ανάλυση πέρα απο αυτό το κείμενο), θα θέλαμε πολλές φορές λοιπόν να είμασταν κάποιος για τον οποίο θα υπερηφανευόμασταν, χωρίς τίποτα μεμπτο, χωρίς ψεγάδια και ουλές κακών επιλογών, χωρίς τα λάθη του παρελθόντος μας.
Φυσικά, το να φανταζόμαστε ένα αλλιώτικο παρελθόν είναι άσκηση ματαιότητας, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι δεν έχει τις χρήσεις της, ειδικά όταν συνοδευεται απο αυτοκριτική.

Να είμασταν κάποιος άλλος λοιπόν... Ευσεβεις  πόθοι θα έλεγε κάποιος κακόβουλος συνομιλητής, αλλα δεν είναι πάντα έτσι. Πολλές φορές φτάνουμε σε σημεία κρίσιμα στην ζωή μας, σε σημεία που εχουμε την πολυτέλεια να διαλέξουμε, να αποφασίσουμε αν θέλετε την πορεία μας απο εδώ και πέρα. Φυσικά δεν μιλάω για συναισθηματικά φορτισμένες στιγμες γεμάτες αφορισμούς και ξόρκια του τύπου <<Ποτέ ξανά... >> Μιλάω για εκείνες τις στιγμές που έρχονται σιωπηλά, τις στιγμές που ένα απλό γεγονός ξυπνάει μια σιωπηλή πλυμήρα σκέψεων μέσα σε ένα ψύχραιμο μυαλό. Ειναι σκέψεις που φαντάζουν σαν χείμαρος λάβας που κινείται αργά και ήρεμα, αλλα αποφασιστικά καταστρέφει τα πάντα στο διάβα του. Είναι σκέψεις που διαμορφώνουν και αμετάκλητα αλλάζουν τον κάτοχο τους σε κάτι καινούριο.

Η αναζήτηση όλων αυτών ήρθε φυσικά επειδή είχα και εγώ σήμερα μια τέτοια αναπάντεχη εμπειρία. Αλλα μετά απο το βίωμα όλων των παραπάνω, έφτασα στο λογικό ερώτημα: Ειναι και αυτές οι εμπειρίες, αυτοί οι σιωπηλοί χείμαροι, κοματι της εξέλιξης του κάθενος απο εμάς που θα χαθεί και αυτό με το πέρασμα του χρόνου μέσα στο υφαντό των εμπειριών που μας έκαναν αναπόφευκτα αυτό που είμαστε; ή μήπως είναι κομβικές στιγμές, στιγμές που το φάντασμα βγαίνει απο την μηχανή και παίρνει τα ηνία βγάζοντας μας απο την βόλεψη του ντετερμινισμού και αναγκάζοντας μας να διαλέξουμε το αυριανό μας εαυτό;

Αν δεν είναι έτσι, αν δηλαδη αυτές οι σκέψεις, όσο δυνατές και αν είναι, δεν είναι παρα μία λογική αντίδραση στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος μας. Αν όπως και τόσα άλλα, είναι και αυτά μία έκφραση της φύσης μας που πάντα περιμένει να ξεπροβάλει στην σκέψη μας. Αν λοιπόν και κατα συνέπεια οι όποιες αποφάσεις φαίνεται να παίρνουμε είτε εκείνη την στιγμή, είτε στο μέλλον με την ίδια αφορμή δεν είναι παρα κομάτι της φυσική εξέλιξης μας, κομάτι του συνόλου των εμπειριων μας που μας διαμορφώνει απο την γέννηση μας μέχρι τον τέλος. Τότε δεν υπάρχει τίποτα που να αξίζει να αναφέρουμε, όλο αυτό δεν ειναι παρα μια απο τα ίδια, δεν είναι παρα μία πιο έντονη εκδοχή της συνήθους διαδικασίας της πνευματικής μας εξέλιξης!

Αν όμως είναι αυτές οι στιγμές, αυτές οι σκέψεις, διαφορετικές απο τις άλλες, αν είναι σκέψεις που μας βγάζουν απο το καβούκι της παθητικότητας μας, αν είναι στιγμές που το φαντασμα πρεπει να βγει απο την μηχανή και να αποφασίσει για το μέλλον, όχι αποφάσεις για το τι θα κάνει, αλλα αποφάσεις για το τι θα είναι... τότε μάλλον φοβάμαι οτι αυτές οι στιγμές είναι οι πιο σημαντικές που θα έχουμε στην πορεία μας, θα είναι οι πιο κομβικές, όχι μόνο για το τι θα είμαστε μετά απο αυτες, αλλα και γιατί θα είναι και οι μόνες για τις οποίες θα έχουμε άμεσα την ευθύνη, με ότι αυτο συνεπάγεται για την τόσο αναγκαία αυτικριτική του μέλλοντος.

Ερμηνεία του νόμου και διάκριση των εξουσιών.

Είναι αργά και είμαι αρκετά κουρασμένος ώστε να γράψω σε βάθος, αλλα σήμερα είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση σχετικά με την διάκριση των εξουσιών και την ερμηνεία των νόμων!
Η διαφορά μας με τον συνομιλητή άρχισε απο ένα προσωπικό του συμβάν και κατέληξε να έχει βαθειά πολιτική πορεία αργότερα.
όμως είναι αργά και είμαι κουρασμένος όπως προείπα, οπότε θα αφήσω την συνέχεια σε μελλοντική επεξεργασία του παρόντος...

Beliefs and Values

I just thought that the rigidness with which one holds his values and beliefs journeys through three phases in his life.

The first is when one is young and mindless, at that time the beliefs are not fully formed and there is no solid base on which they can be he supported, to put it simply, at that phase we don't yet know what to believe and we are not very strict about it either.

The second phase of a thinking mans beliefs is when he starts growing up and develops critical thinking, at that time we all try to solidify our beliefs and values, it looks as a parallel effort to solidify our own existance, so we try to have firm beliefs and (at least the sane of us) try to back them up with logic and reason.

The third phase is, I think, When someone realizes he is almost done if not completely grown up, this is the point at which we realize that more and more of our values and beliefs are a matter of negotiation and context sensitive.

If there are more phases to come, I do not know. Maybe the next phase is the "I am close to death, the hell with beliefs and values, I want just to live my life". Maybe this is the last one, only time will tell!

P.S: I read somewhere something that sounds much classier in Greek than it sounds in English, is goes like: Don't be a prisoner of your beliefs,do not try to solidify them as you deny yourself the chance to grow. Wise words I say, it must have been someone in the third phase described above... or maybe a next one.

SWAY - complexity and evolution and egg prices, all with a hint of determinism.

The world, and when I say "the world", I actually mean humans in the most physical sense, is not programmed for all cases, at least this is what comes to mind as an afterthought after reading part of a book called "SWAY - The irresistible pull of irrational behavior". In short this book deals with the -we would like to think- rare irrational behavior of people in a variety of cases.

Something that caught my attention was an empirical study that showed that people react more to something worse than they do to something equally better, in this case it was egg prices, and the result was that people bought less eggs when the price increased than less eggs when the price equally decreased.

As I recalled this while answering trivial undergraduate students question at a class mailing list, I thought that the outcome of this type of studies could not possibly be defined beforehand by the way the human body or mind is shaped through evolution, It weirdly or not brings to mind something I heard in a movie sometime that went like "behind every blade of grass there is an angel that whispers 'grow, grow' to it".

Maybe I don't have a point to prove, or even a concrete one to show you, future reader, or more likely, future me, but when designing a system you can design it by stating its behavior for any given input, but the above kind of study shows how complex it is to design this world. I think that besides my hidden faith in determinism, for which I have not yet written anything, but soon will, nature plays it by ear when it comes to the outcome of this kind of studies.

PS: Even if there is a god and he designed us all from scratch, configuring the outcome of such studies would be too much work, even for a God. :)

PS2: I also thought of something else to write, but I forgot, It must have been a lie! Or maybe I will add it later.